Week 9: Laatste stageweek!

Deze week hebben we (heel zeldzaam) een volle week stage gehad. De kinderen deden beter mee dan in de voorgaande weken en er waren ook vaker leraren aanwezig. Een heel verschil met daarvoor, toen de kinderen bijna nooit les hadden en wij ons afvroegen waarom ze überhaupt naar school gingen. We hebben deze week veel gekleurd met de kinderen, want dat vinden ze echt heel leuk. En ook heb ik weer pogingen gedaan om stickers uit te delen. We hebben zelfs te horen gekregen van de directrice dat ze het heel jammer vindt dat we weggaan, dat we gezegend werden door God etc. Dit verbaasden ons nogal, omdat ze ons normaal gesproken niet eens aankijkt en alleen op haar goede dagen ons begroet.
Verder heb ik deze week weer problemen gehad met mijn dongel (internet), hij maakte geen verbinding meer terwijl ik twee weken terug nieuw tegoed had gekocht. Dus ik ging terug naar de Vodafone winkel. Na een uur gewacht te hebben, zei de man van Vodafone dat ik over een uur maar terug moest komen, dan wist hij waarschijnlijk meer van de helpcentrale. Lotje en ik waren toen maar even ergens wat gaan drinken en na een uurtje besloten we terug te gaan. Weer hebben we een uur kunnen wachten en we wisten nog niks. Het was een foutje van Vodafone, maar dat wisten ze niet zeker, daarom konden ze me geen nieuw tegoed geven.. Met andere woorden; ik kon weer een nieuwe dongel kopen en ben opnieuw 45 cedi armer.
Op donderdag zijn we ’s avonds naar Brightest Spot gegaan voor ons favoriete eten: kip met friet. De andere meiden van het ziekenhuis hadden daar afgesproken met twee Ghanezen van het ziekenhuis om ze te bedanken voor de fijne tijd. Het duurde alleen nog al lang voor ze kwamen en aangezien ze bij Brightest onderhand wel weten wat we willen, kregen wij ons eten al voor onze gasten kwamen. Anderhalf uur later kwamen ze eindelijk en hebben zij nog wat eten besteld. Ik vond het een hele gezellige avond. De vrouw heeft nog geprobeerd ons te leren dansen. Maar zo goed als die Afrikanen het kunnen, kunnen wij het nooit!
Vrijdag was ons laatste dagje stage en kwamen Elke en Tessie langs om eens een kijkje te komen nemen.
Volgende week gaan we nog langs op stage om mijn spulletjes van het sponsorgeld te geven en om de ingezamelde spullen van mijn stage op De Piramide uit te delen.
Zaterdag waren we naar de markt gegaan om spulletjes te kopen van het sponsorgeld. Tessie had rugzakjes gekocht en ik had een hoop schriften aangeschaft. Daarna wilden we meteen doorgaan naar het zwembad, maar doordat we veel gekocht hadden, leek het tessie en mij beter om de spullen even thuis af te zetten. Terwijl de taxi op ons wachtte, hebben wij de spullen snel op ons balkon gezet, handdoekje erover gedaan en poortje dicht (ons buurmeisje is namelijk niet echt te vertrouwen).
Toen we laat in de middag terug kwamen, zag ik dat de rugzakjes van Tessie door elkaar lagen. We zagen dat er twee rugzakjes misten. Voor de zekerheid checkte ik ook even het aantal van mijn schriften. Bij mij bleek er een pakket weg te zijn. Aangezien we onze tuin delen met een paar andere gezinnen, hadden zij natuurlijk makkelijk toegang tot de spulletjes. We vroegen onze buren of zij wat gezien hadden, maar niemand wist ergens iets vanaf. Stiekem wisten wij wel beter, aangezien ons buurmeisje Mimi al wel eerder had gestolen..
In de eerste weken gingen wij veel met Mimi om. Ze kwam vaak even kletsen en ook kookte ze graag met ons. Wij vonden haar een beetje zielig, omdat ze vaak door haar moeder werd geslagen, zo hard dat ze veel littekens op haar arm had. Na een tijdje kwam ze steeds vaker ons huis binnen, volgens onze begeleider Sjef moesten we daarmee oppassen. Volgens hem had ze wel eerder wat gestolen in voorgaande jaren dat hier studenten in huis wonen. Vanaf toen zorgden we dat ze in ieder geval niet meer alleen het huis binnenliep. Tot op een dag Tessie onze kamer binnenkwam en ze zag dat Mimi in haar rugzak stond te graaien, snel draaide Mimi zich om. Later bleek dat er 200 cedi uit de portemonnee van Tessie was gestolen. We dachten natuurlijk meteen aan Mimi, vooral omdat ze een paar dagen later een mobieltje had gekocht en vanaf toen bijna elke dag nieuwe kleren aan had. Sjef had haar er toen mee geconfronteerd, maar ze gaf het niet toe. Sindsdien trokken wij niet meer met haar op.
Omdat we wel een beetje klaar waren met het feit dat je niks meer veilig achter je eigen poort kunt zetten, besloten we om naar de politie te gaan. We schakelden hulp in van Percy, de whatchman van het Banahouse. Hij kwam naar ons toe en vertelde ons dat hij eerst zelf ‘de verdachten’ wilde spreken, om niemand onnodig zwart te maken. Ook gingen we met onze spullen naar de markt, zodat de verkopers daar konden getuigen dat we de spullen echt gekocht hadden. Vervolgens liepen we naar het politiebureau. Toen we binnenkwamen zat er een politieman achter een groot bureau. Links van ons zagen we een cel. Achter de tralies zat een man. Het was net zoals in een film!
Nadat Percy het verhaal had verteld, begon de politieman te vertellen dat hij het stom van ons vond dat we het buiten hadden laten staan en dat het om een klein bedrag ging, dus niet belangrijk was. Ons ging het natuurlijk meer om het principe.. Toen wij hem ook nog eens het verhaal vertelde en dat het ging om spullen die we aan kinderen wilden geven, werd hij serieuzer. Hij zei dat hij met ons mee zou gaan. Even later zaten we in zijn auto en kwamen we thuis aan. De andere meiden die thuis waren gebleven, hadden gezien dat Mimi ervandoor was. Dat maakte haar dus weer verdacht ;-)
De politie en Percy liepen opeens naar de achterkant van ons huis en kwamen terug met de verloren spullen. Nu was het dus duidelijk dat het gedaan was door iemand van buren, want als het een echte inbreker was, was hij er natuurlijk vandoor gegaan met de spullen. De politieman ging met de moeder van Mimi praten en de moeder gaf al vrij snel toe dat haar dochter het gedaan had. Mimi zou zo terugkomen, want ze was voor een boodschap de deur uit en dan beloofde de politieman om terug te komen.
We hebben nog even op de politieman gewacht die avond, want Mimi was ondertussen weer thuis. Maar we hebben niks meer gezien. Dus of Mimi nog gestraft wordt of met de schrik vrij komt, weten we nog niet.
Na dit spannende avontuur zijn we ’s avonds naar de Rubstone gegaan en hebben daar wat gedronken en gedanst.
Komende week gaan we nog twee keer langs op stage, een keer voor de spullen af te geven en een keer om te kijken naar de danscompetitie. Dinsdag wordt er op het veld bij de school een wedstrijd gehouden tussen verschillende scholen, er worden echte Afrikaanse dansen uitgevoerd door de leerlingen. En verder gaan we (als het niet te veel regent) nog vaak naar het zwembad, want we willen natuurlijk wel bruin thuis komen!

Groetjes en tot snel!