Week 6: Goed leven hier!
Blijf op de hoogte en volg Lotte
06 Mei 2013 | Nigeria, Ghana
Ook deze week hebben we nog vakantie. Eigenlijk wilden we deze dagen gebruiken om de school te verven, maar dat mocht niet van de directrice. Dus hebben we weer genoten van onze vrije dagen.
Maandag zijn we (voor de verandering) gaan zwemmen bij Tjarlies.
Dinsdag zijn we naar de markt gegaan voor een leuke stof te kopen. Lotje en ik hebben dezelfde stof uitgekozen. Het is een beetje een vlekken-achtige print in een knalroze kleur. We zijn die middag meteen naar de naaister gegaan om een leuk jurkje te laten maken. Ze heeft onze maten opgemeten en ik had een voorbeeld jurkje meegenomen om te laten zien hoe ik ‘m ongeveer wilde hebben. Volgende week donderdag zijn de jurkjes klaar, ik ben erg benieuwd naar het eindresultaat!
Woensdag zouden we eigenlijk naar Accra gaan, naar de todo-market. Daar wilden we souvenirs gaan kopen. Toen we ’s ochtends wakker werden, regende en waaide het heel hard. We besloten om het weer nog even af te wachten, want met zulk weer rijden er niet veel tro-tro’s en is er waarschijnlijk op de markt ook weinig te beleven. Hier is regen ongeveer hetzelfde als wat bij ons sneeuw is. Dan past iedereen zich hier ook aan onder de weersomstandigheden ;)
Woensdagavond gingen we ons klaarmaken om naar de Rubstone te gaan. Het was die dag de dag van de arbeid (niet dat iemand hier echt werkt, maar toch..) en dat werd natuurlijk gevierd. Toen we allemaal gedoucht waren, op Lotje na, hadden we de schrik van ons leven. Een mega spin in de badkamer! Hij zat er waarschijnlijk al die tijd al, maar ik had ‘m gelukkig niet gezien met douchen. Lotje, die een grote angst heeft voor spinnen, durfde echt niet meer te douchen. Tessie heeft ‘m vervolgens proberen dood te slaan met een stok, maar hij zat op het plafond en ze kon er moeilijk bij. De spin begon te bewegen en liet zich naar beneden zakken door een web. Wij hebben nog nooit zo hard gegild!!! De spin liep weg en we hebben ‘m nooit meer gezien, maar de schrik zit er nog goed in en ik check-check, dubbel check nog altijd de badkamer voor ik naar binnenloop.
Toen we uiteindelijk allemaal klaar waren, zijn we naar de Rubstone gegaan. Het was er erg druk en we hebben ons goed vermaakt. Alleen al naar de dansende mensen kijken is een plezier!
Donderdag zijn Lotje en ik naar Kasseh gegaan, want we moesten onze dongel verlengen om weer een maand te kunnen internetten. Na een tijdje wachten, kregen we een vaag verhaal te horen. Lotjes dongel was vrijdag pas verlopen, waardoor ze er nu nog geen tegoed op konden zetten. En op die van mij kon dat wel. Lotje mocht ‘m daarom nog niet gebruiken en we moesten de volgende dag terugkomen, maar dat kon niet omdat we vrijdag vroeg vertrokken voor ons weekendje weg. Ik vroeg of ik die van mij dan wel gewoon mocht gebruiken, omdat die van mij nu wel opgewaardeerd was. Ze antwoorden: ‘yes, you can use it, but don’t use it’, dit was nogal vaag dus ik vroeg wat hij nu precies bedoelde. Hij herhaalde het zinnetje nog een paar keer en een hele uitleg erbij, maar ik begreep er niks van, haha! Maandag gaan we terug en tot die tijd hebben we besloten om toch ‘stiekem’ ons internet te gebruiken. Die middag zijn we nog even naar Tjarlies gegaan, want daar waren Elke en Tessie ondertussen al naartoe gegaan.
Vrijdag gingen we naar Cape Coast, daar gingen we de touwbruggen bezoeken, de krokodillen en de slavenforten. Lotje en ik besloten om om 7.15u te gaan, want dan zouden we ruim op tijd zijn om onze bus in Accra om 11.00u te halen. Er zouden namelijk drie bussen richting Cape Coast rijden; om 4.00u, 11.00u en om 13.00u. De tweede bus leek ons een mooie tijd, want dan zouden we rond 14.00u in Cape Coast zijn zodat we meteen de slavenforten konden bezoeken. Helaas liep alles iets anders dan verwacht….
Om 10.00u kwamen we aan in Accra. Een vrouw in de tro-tro heeft ons de weg gewezen naar het goede station. Ze ging voor ons de buskaartjes regelen, want anders werden we waarschijnlijk afgezet. Na een tijdje bleek dat er helemaal geen bus was om 11.00u, maar dat de enige bus om 13.00u kwam. Dat betekende dus 3 uur wachten tot vertrek. De vrouw heeft nog een tijdje ons gezelschap gehouden, want ze wilde vriendinnen met ons worden. Zoals bijna iedereen hier, vroeg ze ons telefoonnummer en of we facebook hadden. Ook wilde ze haar nieuwe slippers aan ons geven. Maar dat cadeau hebben we vriendelijk afgeslagen ;) In die drie uur hebben Lotje en ik een beetje over het kleine stationnetje gelopen, drinken en wat te eten gekocht en voornamelijk voor ons uitgestaard en gewacht. Toen het 13.00u was begon het wachten pas echt! Het werd steeds later en later en nog steeds geen bus. Ons vertrouwen werd steeds kleiner. We hadden rondgevraagd, maar niemand ging naar Cape Coast die ook aan het wachten was. Een klein, oud, lachend mannetje vond het erg grappig dat ons geduld op begon te raken. Hij riep steeds lachend naar ons: ‘Just 5 minutes!’. Weer 3 uur later kwam uiteindelijk dus bus aan. Het mannetje had kort daarvoor voor de 10000000000e keer gezegd dat de bus over 5 minuten kwam. Toen de bus er dus was, riep hij nog heel trots: ‘zie je nou wel!’. Haha, achteraf konden we er wel om lachen, maar toen konden we hem wel wat aandoen ;-). We hebben dus 6 uur op de bus gewacht. Ons wachten werd wel beloond, want we kwamen in een heel luxe bus terecht. Dikke airco, tv-schermpjes + een foute Ghanese serie. We hebben nog even in de file gestaan en na bijna 4 uur kwamen we aan in Cape Coast. Het was ondertussen 19.00u en al donker, de slavenforten konden we die dag wel vergeten. Toen we op het station aankwamen, kwam er gelijk een taxichauffeur naar ons toe. Hij bood ons een taxi aan, hij begon met 40 cedi en na veel moeite konden we voor 25 cedi mee. Ongeveer 10 euro voor een half uur in de taxi. Voor hier is dat best veel, maar we waren moe en we wilden snel naar ons hotel. Na een tijdje op de hoofdweg, gingen we over een zandweggetje zonder lantaarnpalen. We zagen dus bijna niks, behalve bomen. Opeens begon de vent erover dat we 30 cedi moesten betalen. Lotje en ik keken elkaar aan, we wisten niet goed wat we hier mee aan moesten. We konden natuurlijk wel zeggen dat we het er niet mee eens waren, maar dadelijk zette hij er ons in dit verlaten stuk de auto uit. We stemden maar toe en zijn gelukkig –na een reistijd van meer dan 12 uur (had in 5 uurtjes gekund)- aangekomen.
Bij ons hotel Ko-sa stonden Yvon, haar ouders en oom en tante ons al op te wachten. We hebben snel eten besteld en hebben heerlijk gegeten. De mensen daar waren erg aardig. Het hotel was van 2 Nederlandse koppels. Die nacht hebben we heerlijk geslapen. Er waren overal hele mooie kleine beschilderde hutjes en we zaten direct aan de zee, dus het was niet heel warm en je hoorde de golven op de achtergrond. Zaterdag zijn we vroeg gaan ontbijten. Eindelijk normaal brood, een schaaltje fruit, eitje erbij, verse jus.. jammie!
We zijn met Yvon en haar familie eerst naar de touwbruggen gegaan. Er waren 7 touwbruggen, hoog boven de grond. Er was één smal plankje waar je over kon lopen en je kon je vast houden aan de zijkanten, de touwen. Best spannend, want het wiebelde ontzettend. Ik vond het wel heel leuk, want het uitzicht was erg mooi!
Daarna zijn we met z’n allen naar de krokodillen gegaan, daar hebben we ook meteen geluncht. Er was een heel groot meer waar je de krokodillen in zag liggen. Af en toe lokte een vrouw ze de kant op met wat vlees aan een stok. Je kon de krokodillen dus van heel dichtbij zien. Net voor we gingen wilden iedereen nog wel met een krokodil op de foto, hij lag er doodstil bij. Na een tijdje was het mijn beurt en net toen ik een meter van de krokodil af stond, begon hij te bewegen. Ik moest stil blijven staan van de vrouw en zij probeerde hem rustig te krijgen. Ondertussen kwam er een andere krokodil aan en die ging ze tegenhouden, maar ondertussen stond ik daar alleen met die bewegende krokodil. De vrouw concentreerde zich weer op ‘mijn’ krokodil en ze zei dat ik er naast kon gaan zitten. Nu vond ik het best eng en durfde ‘m niet aan te raken. Snel maakte Yvon een paar foto’s en kon ik stilletjes aan weglopen van de krokodil, brrrrr….
Daarna zijn Lotje en ik naar de slavenforten gegaan, Yvon en haar familie waren daar de dag ervoor al naartoe geweest, dus gingen we met z’n tweeën. Het was interessant om te zien. Het fort was van de Nederlanders geweest en daar hielden ze de slaven vast, vlak voor ze over zee gingen naar de plantages in Noord- of Zuid-Amerika. We hebben vooral veel foto’s gemaakt, want we verstonden bijna niets van de gids die het verhaal vertelde. Af en toe vind ik dat heel vervelend. Zogenaamd spreken ze hier allemaal Engels, maar bij de meeste kun je er niks van verstaan door het enorme Ghanese accent.
Toen we laat in de middag terugkwamen bij Ko-sa, hebben we in de zee gezwommen. En hebben we heerlijk gegeten! Eindelijk normaal eten, zonder dat het pittig is of is gebakken in vette olie. Die avond hebben we nog gezelschapsspelletjes gedaan en een borreltje gedronken omdat de vakantie voor de ouders en tante en oom bijna geëindigd was. De volgende dag hebben we er ontbeten en geluncht voor een goeie, want we moesten het er natuurlijk nog wel van nemen voor we weer 4 weken eenvoudig en eentonig eten hebben. Ook heb ik op het strand nog een leuke armband gekocht, met hele mooie kralen van een kralenman, die ontzettend snel de kralen kan rijgen.
Na een heerlijk weekend, waar we veel hebben gezien, genoten en gegeten, konden we weer naar huis. We reden nu mee met Yvon en haar familie in de jeep. In Accra heeft Yvon afscheid van ze genomen en is ze met ons mee in de tro-tro terug gegaan naar Ada-Foah.
Nu gaan Lotje en ik nog van ons laatste week vakantie genieten, de rest is namelijk alweer naar stage toe en Chloë is nog aan het rondreizen met haar ouders.
De foto’s volgen zo snel mogelijk op facebook!
Groetjes!
Maandag zijn we (voor de verandering) gaan zwemmen bij Tjarlies.
Dinsdag zijn we naar de markt gegaan voor een leuke stof te kopen. Lotje en ik hebben dezelfde stof uitgekozen. Het is een beetje een vlekken-achtige print in een knalroze kleur. We zijn die middag meteen naar de naaister gegaan om een leuk jurkje te laten maken. Ze heeft onze maten opgemeten en ik had een voorbeeld jurkje meegenomen om te laten zien hoe ik ‘m ongeveer wilde hebben. Volgende week donderdag zijn de jurkjes klaar, ik ben erg benieuwd naar het eindresultaat!
Woensdag zouden we eigenlijk naar Accra gaan, naar de todo-market. Daar wilden we souvenirs gaan kopen. Toen we ’s ochtends wakker werden, regende en waaide het heel hard. We besloten om het weer nog even af te wachten, want met zulk weer rijden er niet veel tro-tro’s en is er waarschijnlijk op de markt ook weinig te beleven. Hier is regen ongeveer hetzelfde als wat bij ons sneeuw is. Dan past iedereen zich hier ook aan onder de weersomstandigheden ;)
Woensdagavond gingen we ons klaarmaken om naar de Rubstone te gaan. Het was die dag de dag van de arbeid (niet dat iemand hier echt werkt, maar toch..) en dat werd natuurlijk gevierd. Toen we allemaal gedoucht waren, op Lotje na, hadden we de schrik van ons leven. Een mega spin in de badkamer! Hij zat er waarschijnlijk al die tijd al, maar ik had ‘m gelukkig niet gezien met douchen. Lotje, die een grote angst heeft voor spinnen, durfde echt niet meer te douchen. Tessie heeft ‘m vervolgens proberen dood te slaan met een stok, maar hij zat op het plafond en ze kon er moeilijk bij. De spin begon te bewegen en liet zich naar beneden zakken door een web. Wij hebben nog nooit zo hard gegild!!! De spin liep weg en we hebben ‘m nooit meer gezien, maar de schrik zit er nog goed in en ik check-check, dubbel check nog altijd de badkamer voor ik naar binnenloop.
Toen we uiteindelijk allemaal klaar waren, zijn we naar de Rubstone gegaan. Het was er erg druk en we hebben ons goed vermaakt. Alleen al naar de dansende mensen kijken is een plezier!
Donderdag zijn Lotje en ik naar Kasseh gegaan, want we moesten onze dongel verlengen om weer een maand te kunnen internetten. Na een tijdje wachten, kregen we een vaag verhaal te horen. Lotjes dongel was vrijdag pas verlopen, waardoor ze er nu nog geen tegoed op konden zetten. En op die van mij kon dat wel. Lotje mocht ‘m daarom nog niet gebruiken en we moesten de volgende dag terugkomen, maar dat kon niet omdat we vrijdag vroeg vertrokken voor ons weekendje weg. Ik vroeg of ik die van mij dan wel gewoon mocht gebruiken, omdat die van mij nu wel opgewaardeerd was. Ze antwoorden: ‘yes, you can use it, but don’t use it’, dit was nogal vaag dus ik vroeg wat hij nu precies bedoelde. Hij herhaalde het zinnetje nog een paar keer en een hele uitleg erbij, maar ik begreep er niks van, haha! Maandag gaan we terug en tot die tijd hebben we besloten om toch ‘stiekem’ ons internet te gebruiken. Die middag zijn we nog even naar Tjarlies gegaan, want daar waren Elke en Tessie ondertussen al naartoe gegaan.
Vrijdag gingen we naar Cape Coast, daar gingen we de touwbruggen bezoeken, de krokodillen en de slavenforten. Lotje en ik besloten om om 7.15u te gaan, want dan zouden we ruim op tijd zijn om onze bus in Accra om 11.00u te halen. Er zouden namelijk drie bussen richting Cape Coast rijden; om 4.00u, 11.00u en om 13.00u. De tweede bus leek ons een mooie tijd, want dan zouden we rond 14.00u in Cape Coast zijn zodat we meteen de slavenforten konden bezoeken. Helaas liep alles iets anders dan verwacht….
Om 10.00u kwamen we aan in Accra. Een vrouw in de tro-tro heeft ons de weg gewezen naar het goede station. Ze ging voor ons de buskaartjes regelen, want anders werden we waarschijnlijk afgezet. Na een tijdje bleek dat er helemaal geen bus was om 11.00u, maar dat de enige bus om 13.00u kwam. Dat betekende dus 3 uur wachten tot vertrek. De vrouw heeft nog een tijdje ons gezelschap gehouden, want ze wilde vriendinnen met ons worden. Zoals bijna iedereen hier, vroeg ze ons telefoonnummer en of we facebook hadden. Ook wilde ze haar nieuwe slippers aan ons geven. Maar dat cadeau hebben we vriendelijk afgeslagen ;) In die drie uur hebben Lotje en ik een beetje over het kleine stationnetje gelopen, drinken en wat te eten gekocht en voornamelijk voor ons uitgestaard en gewacht. Toen het 13.00u was begon het wachten pas echt! Het werd steeds later en later en nog steeds geen bus. Ons vertrouwen werd steeds kleiner. We hadden rondgevraagd, maar niemand ging naar Cape Coast die ook aan het wachten was. Een klein, oud, lachend mannetje vond het erg grappig dat ons geduld op begon te raken. Hij riep steeds lachend naar ons: ‘Just 5 minutes!’. Weer 3 uur later kwam uiteindelijk dus bus aan. Het mannetje had kort daarvoor voor de 10000000000e keer gezegd dat de bus over 5 minuten kwam. Toen de bus er dus was, riep hij nog heel trots: ‘zie je nou wel!’. Haha, achteraf konden we er wel om lachen, maar toen konden we hem wel wat aandoen ;-). We hebben dus 6 uur op de bus gewacht. Ons wachten werd wel beloond, want we kwamen in een heel luxe bus terecht. Dikke airco, tv-schermpjes + een foute Ghanese serie. We hebben nog even in de file gestaan en na bijna 4 uur kwamen we aan in Cape Coast. Het was ondertussen 19.00u en al donker, de slavenforten konden we die dag wel vergeten. Toen we op het station aankwamen, kwam er gelijk een taxichauffeur naar ons toe. Hij bood ons een taxi aan, hij begon met 40 cedi en na veel moeite konden we voor 25 cedi mee. Ongeveer 10 euro voor een half uur in de taxi. Voor hier is dat best veel, maar we waren moe en we wilden snel naar ons hotel. Na een tijdje op de hoofdweg, gingen we over een zandweggetje zonder lantaarnpalen. We zagen dus bijna niks, behalve bomen. Opeens begon de vent erover dat we 30 cedi moesten betalen. Lotje en ik keken elkaar aan, we wisten niet goed wat we hier mee aan moesten. We konden natuurlijk wel zeggen dat we het er niet mee eens waren, maar dadelijk zette hij er ons in dit verlaten stuk de auto uit. We stemden maar toe en zijn gelukkig –na een reistijd van meer dan 12 uur (had in 5 uurtjes gekund)- aangekomen.
Bij ons hotel Ko-sa stonden Yvon, haar ouders en oom en tante ons al op te wachten. We hebben snel eten besteld en hebben heerlijk gegeten. De mensen daar waren erg aardig. Het hotel was van 2 Nederlandse koppels. Die nacht hebben we heerlijk geslapen. Er waren overal hele mooie kleine beschilderde hutjes en we zaten direct aan de zee, dus het was niet heel warm en je hoorde de golven op de achtergrond. Zaterdag zijn we vroeg gaan ontbijten. Eindelijk normaal brood, een schaaltje fruit, eitje erbij, verse jus.. jammie!
We zijn met Yvon en haar familie eerst naar de touwbruggen gegaan. Er waren 7 touwbruggen, hoog boven de grond. Er was één smal plankje waar je over kon lopen en je kon je vast houden aan de zijkanten, de touwen. Best spannend, want het wiebelde ontzettend. Ik vond het wel heel leuk, want het uitzicht was erg mooi!
Daarna zijn we met z’n allen naar de krokodillen gegaan, daar hebben we ook meteen geluncht. Er was een heel groot meer waar je de krokodillen in zag liggen. Af en toe lokte een vrouw ze de kant op met wat vlees aan een stok. Je kon de krokodillen dus van heel dichtbij zien. Net voor we gingen wilden iedereen nog wel met een krokodil op de foto, hij lag er doodstil bij. Na een tijdje was het mijn beurt en net toen ik een meter van de krokodil af stond, begon hij te bewegen. Ik moest stil blijven staan van de vrouw en zij probeerde hem rustig te krijgen. Ondertussen kwam er een andere krokodil aan en die ging ze tegenhouden, maar ondertussen stond ik daar alleen met die bewegende krokodil. De vrouw concentreerde zich weer op ‘mijn’ krokodil en ze zei dat ik er naast kon gaan zitten. Nu vond ik het best eng en durfde ‘m niet aan te raken. Snel maakte Yvon een paar foto’s en kon ik stilletjes aan weglopen van de krokodil, brrrrr….
Daarna zijn Lotje en ik naar de slavenforten gegaan, Yvon en haar familie waren daar de dag ervoor al naartoe geweest, dus gingen we met z’n tweeën. Het was interessant om te zien. Het fort was van de Nederlanders geweest en daar hielden ze de slaven vast, vlak voor ze over zee gingen naar de plantages in Noord- of Zuid-Amerika. We hebben vooral veel foto’s gemaakt, want we verstonden bijna niets van de gids die het verhaal vertelde. Af en toe vind ik dat heel vervelend. Zogenaamd spreken ze hier allemaal Engels, maar bij de meeste kun je er niks van verstaan door het enorme Ghanese accent.
Toen we laat in de middag terugkwamen bij Ko-sa, hebben we in de zee gezwommen. En hebben we heerlijk gegeten! Eindelijk normaal eten, zonder dat het pittig is of is gebakken in vette olie. Die avond hebben we nog gezelschapsspelletjes gedaan en een borreltje gedronken omdat de vakantie voor de ouders en tante en oom bijna geëindigd was. De volgende dag hebben we er ontbeten en geluncht voor een goeie, want we moesten het er natuurlijk nog wel van nemen voor we weer 4 weken eenvoudig en eentonig eten hebben. Ook heb ik op het strand nog een leuke armband gekocht, met hele mooie kralen van een kralenman, die ontzettend snel de kralen kan rijgen.
Na een heerlijk weekend, waar we veel hebben gezien, genoten en gegeten, konden we weer naar huis. We reden nu mee met Yvon en haar familie in de jeep. In Accra heeft Yvon afscheid van ze genomen en is ze met ons mee in de tro-tro terug gegaan naar Ada-Foah.
Nu gaan Lotje en ik nog van ons laatste week vakantie genieten, de rest is namelijk alweer naar stage toe en Chloë is nog aan het rondreizen met haar ouders.
De foto’s volgen zo snel mogelijk op facebook!
Groetjes!
-
06 Mei 2013 - 23:03
Mam:
Ha Lotte,
je geduld wordt wel dikwijls op de proef gesteld daar. Gelukkig heb je vakantie en alle tijd van de wereld. Nou geniet nog maar van je laatste week vakantie.
Nog een 4 weekjes en dan ben je weer thuis, de tijd gaat nu wel heel snel. Dus GENIETEN!!
groet mam xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
