Week 4 : We are moviestars!

Deze week hebben we (weer) weinig stage gehad. Maandag hadden de leerlingen nog examens, dus zijn we alleen in de pauze naar school gekomen. Nadat we ze twee uur hebben vermaakt met spelletjes zijn we weer naar huis gegaan. Dinsdag was het weer een gewone lesdag. Nou ja, gewoon… Het eerste uur hebben we onze lesjes gegeven en daarna hadden de kinderen 5 uur lang pauze. Wat de reden daarachter is, is onbekend. Waarschijnlijk hadden de leraren geen zin meer.

Woensdag waren we weer vroeg opgestaan voor een nieuwe stage dag. Helaas is er wat tussen gekomen. Toen ik die ochtend een waterzakje opende (hier drink je uit waterzakjes i.p.v. uit de kraan of uit flesjes), bleef ik met mijn spalkje haken en boog het om. Doordat mijn spalkje los gebroken was kon ik mijn tanden niet goed op elkaar doen. De enige oplossing was naar de tandarts gaan.. We waren eerst maar even naar de school gefietst om te zeggen dat we die dag waarschijnlijk later kwamen of als het lang duurde in het ziekenhuis helemaal niet meer kwamen. De andere meiden uit ons huis (zij lopen stage in het ziekenhuis) hadden een afspraak gemaakt bij de tandarts. We hebben de trotro gepakt naar het ziekenhuis en ondanks dat er mensen aan het wachten waren, mocht ik meteen naar binnen (dat vond ik wel een beetje ongemakkelijk, want die andere mensen zouden waarschijnlijk meer last hebben dan ik). Chloë en Lotje waren ook meegegaan, want ik wilde niet helemaal alleen. Yvon was ook bij ons gebleven, zij kon ons ook goed helpen omdat ze de tandarts en de afdeling al kende.

Ik had aan de tandarts verteld wat er gebeurd was en wat er gedaan moest worden. Maar beugels zijn hier onbekend en volgens mij had hij totaal geen idee wat hij moest doen. Ghanezen zeggen overal ‘ja’ op en doen net of ze alles begrijpen. Dus hij zei dat hij het wel kon en hij ging aan de slag. De stroom was op dat moment uit, dus hij kon zijn apparatuur niet gebruiken. Hij had daarom een soort zaklampje dat het spalkje kon verwarmen en daardoor buigzaam werd. Helaas liet de assistente het lampje vallen toen ze hem aan wilde geven. Die was dus kapot..

Vervolgens had hij er maar een hoop lijm overheen gesmeerd, waardoor ik mijn tanden helemaal niet meer op elkaar kon zetten en het spalkje zat nog net zo krom als daarvoor. Hij vroeg ons om even buiten te wachten, want dan ging hij de generator aan zetten zodat er stroom was. We hebben toen een uurtje buiten gewacht en net toen de andere meiden wat te drinken wilden halen, werd ik weer naar binnen geroepen. De tandarts heeft nog een aantal pogingen gedaan om ‘m goed te buigen en vast te zetten, maar het leek nergens op. Uiteindelijk heeft hij mijn spalkje er maar helemaal uit gehaald. We zijn de hele ochtend in het ziekenhuis geweest. De dagen er na heb ik veel druk op mijn tanden gevoeld, dus ik hoop niet dat ze helemaal scheef gaan staan.

Donderdag hadden we weer een kort stage dagje. Het was de laatste dag voor de vakantie, dus hoefden de kinderen maar tot 11.00u naar school. Sommige klassen waren wat aan het vegen en aan het opruimen, maar de andere kinderen deden zoals gewoonlijk niet veel. Die dag hadden ook veel kinderen wat te eten bij of geld bij om eten te kopen. Wat daar precies de bedoeling van was begrepen we niet zo goed, maar af en toe zag je wat kinderen in of buiten de klas hun rijst met kip, noodles of spaghetti eten. Omdat we zo vroeg uit waren, zijn we (voor de verandering) bij Tjarlies gaan zwemmen. Er was op dat moment ook een bruiloft aan de gang daar. En binnen was de ceremonie. We vonden het wel een beetje raar, want we moesten stil zijn en mochten géén woord zeggen.

Vrijdag waren de andere meiden ook vrij en zijn we weer gaan zwemmen bij Tjarlies. Nu pas begrepen waarom we zo stil moesten zijn tijdens de bruiloft. Het was namelijk geen echte trouwerij, maar er werd een serie opgenomen voor de Ghanese televisie. Toen we later op de middag nog op onze bedjes lagen te zonnen, kwam de regisseur naar ons toe. Hij vroeg of we het een probleem vonden als we gefilmd werden. Wij vonden het niet zo erg, het leek ons juist wel grappig al kwamen we in de serie ;-). Toen het donker begon te worden werd de scene opgenomen. Om ons heen waren mensen aan het dansen met elkaar en wij lagen op onze strandbedjes net te doen of we met elkaar en anderen aan het kletsen waren. Erg grappig!

Later hebben we met de regisseur afgesproken dat als we naar de hoofdstad Accra gingen, hem zouden bellen en dan zou hij een bestandje aan ons geven met de scene erop. Ik ben benieuwd of we
er ooit nog iets van terug zien.. Die avond zou er ook nog een feest zijn met de crew. Maar toen we naar huis wilden gaan om ons eerst even op te frissen en om te kleden, werd het al een stuk rustiger. We hadden niet echt het gevoel dat er nog een groot feest zou los barsten, dus besloten we om te gaan. We hadden gevraagd of er de volgende dag wel echt een feest zou zijn en zoals ik al eerder zei over Ghanezen; natuurlijk zeggen ze ‘ja!’.

Zaterdag zijn we vroeg naar Maranatha gegaan om daar te gaan zwemmen. Rond 16.00u gingen we weer naar huis om ons klaar te maken voor het feestje in Tjarlies. Toen we daar rond 18.00u aankwamen, was er helemaal niks te doen! We hebben achter op de terrasjes op het water maar zitten kaarten met z’n allen en een pizza gegeten. Na een tijdje besloten we om in de Rubstone te gaan kijken, maar daar was ook niets te doen. Toen we onderweg naar huis waren, liepen we langs een drankenwinkeltje waar we wel eens wat te drinken halen. Buiten bij het winkeltje was een groot scherm met een Amerikaanse film, een dj en dansende mensen er omheen. We besloten om op het terrasje te gaan zitten en daar wat te drinken. Een stukje voor ons stonden een aantal mensen om het hek naar het scherm te kijken. We moesten er om lachen, want ze zaten helemaal in de film ondanks dat er geen ondertiteling of geluid bij zat. Even later verlaagden wij ons ook tot hun niveau. Ook wij zaten heerlijk naar de geluidloze bewegende beelden te kijken. We zijn ook niets meer gewend… Helaas ging na een uurtje de stroom uit, dus zijn we maar naar huis gegaan.

Zondag hebben we ook nog de hele dag bij het zwembad gezeten en plannen gemaakt over wat we hier nog willen doen/zien. Tessie, Lotje en ik hebben besloten om volgende maand naar het Molépark te gaan. Daar kun je écht op safari, je ziet olifanten, leeuwen, nijlpaarden etc. Hoe we het precies gaan aanpakken weten we nog niet, want alleen de heenweg is al 18 uur reizen!

Vandaag wilden we gaan beginnen met de vakantieweek waarin we de kinderen gaan bezighouden. Maar toen we vanmorgen om 9.00u bij school stonden, was er geen kind! We zijn maar weer naar huis gelopen. Het was vanochtend echt super heet, nog heter dan normaal. Toen het later die ochtend wat donkerder werd en het even later begon te onweren en te regenen, hebben wij onze bikini aangetrokken en ben ik met Lotje in de stromende regen gaan staan. Lekker verkoelend!

Morgen gaan we gewoon weer rond 9.00u naar stage en kijken we of er wel kinderen zijn of in de buurt aan het spelen zijn, zodat we ons toch nog een beetje nuttig kunnen maken.


Doei!